Het mag een klein wonder heten dat de Ierse zussen McLaughlin, die opereren onder de moniker The Henry Girls hier bij ons niet meer bekendheid genieten: ze timmeren al ruim twee decennia lang aan de weg en ontwikkelden daarbij, klassiek geschoold als ze zijn, een heel eigen en herkenbare stijl, die zorgvuldig op de grens balanceert van pop en folk. Helemaal verbazend hoeft dat ook niet te zijn: Karen, Lorna en Joleen maken er geen geheim van dat zowel Clannad als The Beach Boys hun belangrijkste invloeden zijn. Overigens kommen de drie uit hetzelfde plaatsje op het schiereiland Inishowen in North Donegal.

Dat is ook te horen op deze nieuwe studioplaat, hun zevende in totaal: stevige folk-invloeden, geweldige meerstemmige zangpartijen en een instrumentarium dat, naast stemmen die samenklinken zoals alleen zussen kunnen samenklinken, zowel fiddle, accordeon, harp, tin whistle, piano als ukelele omvat en daarnaast af en toe nog aangevuld wordt met heerlijke koperklanken. Daarmee kom je al een heel eind, zo blijkt. Alle songs zijn door de dames zelf bedacht, sommige, zoals het heerlijke “Leaving Dublin” met medewerking van songwriter Ry Cavanaugh, die we hier kennen als lid van Session Americana, andere tijdens de ingrijpende lock-downs van de voorbije jaren.

Een thema dat vaak terugkomt, is dat van verlies en vertrek, maar net zo goed is er hoop op nieuw leven en blijdschap om dat nieuwe leven, zoals “Winters’s Day” en “Don’t Fear the Night”, waarin het pasgeboren dochter van Joleen in de schijnwerpers gezet wordt. De angst om, hoezeer je dat ook zou willen, geen ouderschap te kunnen meemaken, wordt bezongen in “Where Are We Now?”, terwijl het haast eeuwig weerkerend thema van oorlog, rivaliteit en de strijd om erkenning ook hier voorhanden is in nummers als “Not Your Fight”, “Inghinidhe na hĖireann” -het betekent “Dochters van Ierland”-, of “Breathe”, inzicht geven over wat en hoe de dames denken over situaties waarmee we allemaal, maar vrouwen in het bijzonder, geconfronteerd worden en die je kunt samenvatten als “onzekerheid en het onbekende”.

Dit is dus een plaat die niet alleen rijk is aan heel fijne muziek, maar die ook de condition humaine van menigeen onder ons probeert te vatten. Zoiets raakt je als luisteraar, maar je wordt ook op weg geholpen om keer op keer jezelf heruit te vinden, je voeten stevig in de aarde te planten en te kiezen voor de weg vooruit. Die hoopgevende inzichten, samen met het vermogen om de problemen kort en krachtig te omschrijven, maken de sterkte uit van deze plaat. Hier wordt niet alleen bijzonder fraai gemusiceerd, hier wordt ook geleefd en, al verloopt dat niet altijd even rimpelloos, er is altijd hoop op beterschap want: ooit komt het allemaal goed. Kijk, ik ben niet de meest sentimentele geest op aarde, maar dit laat geen zinnig mens onberoerd. Absoluut te ontdekken, wegens erg mooi !

(Dani Heyvaert)